28 Mar 2013

ഒരു ആത്മഹത്യക്കുറിപ്പ്

" യാത്രിയോം കൃപയാ ധ്യാൻ ദേ .... "
ഞാൻ നിന്നിരുന്ന പ്ലാറ്റ്ഫോറത്തിലെ പല ലൗഡ് സ്പീക്കറുകളും ഒരുമിച്ച് ശബ്ദിച്ചു. പതിവ് പോലെ ഞാൻ 'എന്‍റെ സ്വന്തം' മലബാർ എക്സ്പ്രെസ്സിനെയും പ്രതീക്ഷിച്ചും കൊണ്ട് സിമന്‍റു സീറ്റിൽ കുത്തിയിരിപ്പ് തുടർന്നു. എന്‍റെ സ്വന്തമെന്നു പറയാനുള്ള അധികാരമെനിക്കു തന്ന ടിക്കറ്റില്ലാ യാത്രകൾക്ക് നന്ദി . ഇന്നും വിത്തൗട്ട്  തന്നെ. തിരക്കല്പം കൂടുതലായി തോന്നി. ഇവിടെ അടുത്തേതോ ക്ഷേത്രത്തിൽ തെയ്യം കെട്ടിയത് കൊണ്ടായിരിക്കും , ഞാനൂഹിച്ചു. അനുഗ്രഹം വാങ്ങാൻ എത്ര ദൂരം വേണേലും സഞ്ചരിക്കുന്ന മണ്ടന്മാർ ... എന്‍റെ നിരീശ്വരവാദി  പുശ്ചം പലരിലേക്കും നീണ്ടു. 

 ബുധനാഴ്ച ആയതുകൊണ്ട് ദൂര യാത്രക്കാരെ പേടിക്കണ്ട. മാസാവസാനം അല്ലാത്തോണ്ട് ടി ടി യെയും പേടിക്കണ്ട. ഇന്നത്തെ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ എന്തേലും നല്ല അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ മതിയാരുന്നു, പേടികൾ മാറി പ്രതീക്ഷകൾ മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു . സാധാരണ ഒരവസാന വർഷ മെക്കാനിക്കൽ വിദ്യാർത്ഥി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതൊക്കെയും എന്‍റെ മനസ്സിലും നിറച്ചു. 

മലബാർ എക്സ്പ്രെസ്സ് അധികം വൈകിയില്ല . . കാഞ്ഞങ്ങാട് സ്റ്റേഷനും മലബാർ എക്സ്പ്രെസ്സിൽ തിരക്ക് കൂട്ടാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെന്നു മുൻപിൽ നിന്നും രണ്ടാമത്തെ ജനറൽ കമ്പാർറ്റ്മെന്റിൽ കേറിയപ്പോളെനിക്ക് മനസ്സിലായി . പതിവിലും തിരക്ക് കുറവ്. ജനലിന്‍റെ സൈഡിലുള്ള ഒരു ഒറ്റ സീറ്റിൽത്തന്നെ  സീറ്റ് കിട്ടി. കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന സ്കൂൾ ബാഗ്  സീറ്റിനടിയിലെക്കു തിരുകുന്നതിനിടയ്ക്ക്  എതിർ വശത്തിരിക്കുന്നയാളുടെ കാലിൽ തട്ടി. അയാൾ  മുഖമുയർത്തി നോക്കി,പുഞ്ചിരിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. 
"സോറി ... " എന്നിലെ  പ്രൊഫഷണൽ വിദ്യാർത്ഥി ക്ഷമാപണം നടത്തി.
 " ഏയ്‌ ... സാരമില്ല ... ബാഗ്‌ ശരിക്കും ശ്രദ്ദിച്ചോട്ടാ .. കള്ളന്മാർ കൂടുതലുള്ള സമയാ .. " അയാളുടെ പുഞ്ചിരി കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. കൂടിപ്പോയാലൊരു മുപ്പത്തഞ്ചു വയസ് തോന്നിക്കും. വെള്ളമുണ്ടും വെള്ള ഷർട്ടും, ഒരു രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ ലുക്ക്.

സീറ്റിൽ ഇരിക്കുന്നതിന്‍റിടയ്ക്കു തന്നെ ഞാനെന്റെ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ട് ഫോണെടുത്തു. 4 എന്ന ബട്ടണിൽ അമർത്തി ഞെക്കിയപ്പോൾ  എന്‍റെ നോകിയ N72  അമ്മയുടെ നമ്പർ കണക്റ്റ്  ചെയ്തു തന്നു.
" അമ്മേ .. ഞാൻ ട്രെയിൻ കേറിട്ടോ ... സീറ്റ് കിട്ടി. ഞാൻ എത്തിയിട്ട് വിളിക്കാം... അച്ഛനോടും അമ്മുവിനോടും പറഞ്ഞേക്ക് . ഞാൻ രാവിലെ ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തിയിട്ട് വിളിക്കാം" വേറെ ചോദ്യങ്ങളൊന്നും വരാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ഒറ്റ ശ്വാസത്തിൽ പറഞ്ഞു നിറുത്തി.
" നീ എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണം ട്ടുവോ" അമ്മയുടെ സ്ഥിരം ഡയലോഗ്. എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഈ അമ്മയ്ക്ക് മനസ്സിലാവില്ലെന്ന് വച്ചാ എന്താ ചെയ്യ. 
" ഞാൻ ചായ കുടിച്ചിരുന്നു .. പൊറോട്ടയും തിന്നു " കള്ളങ്ങൾ പറയുന്ന എന്‍റെ നാക്ക്‌ പിന്നെയും ചലിച്ചു. 
അവസാനം രണ്ടര മിനിറ്റിൽ ഫോണ്‍ കട്ട് ചെയ്യാൻ പറ്റി. ഹാവൂ സമാധാനമായി . ഇനി ചാറ്റിങ്ങു തുടങ്ങണം . ട്രെയിനിൽ യാത്ര ചെയ്യുന്ന സ്വന്തം കാമുകനോട് റേഞ്ച് കട്ടാവുന്നത്  കാരണം സംസാരിക്കാൻ മടിയുള്ള ഒരു പെണ്ണിനെ തന്നെ എനിക്ക് പ്രേമിക്കാൻ തോന്നിയല്ലോ . ഞാൻ  എന്നോടു  തന്നെ പരിഭവം പറഞ്ഞു , ഏതൊരു നിരീശ്വരവാദിയെയും പോലെ. 

'ഞാൻ ട്രെയിനിൽ കയറി .. നിന്‍റെ അപ്പനെക്കൂട്ട്  ഒരാൾ  എന്‍റെ എതിർ വശത്ത് ഇരിപ്പുണ്ട് ' ഒരു നീണ്ട ചാറ്റിങ്ങിന്‍റെ തുടക്കമെന്നോണം ആദ്യത്തെ മെസ്സേജ് ഞാൻ ദൃതിയിൽ ടൈപ്പ് ചെയ്തയച്ചു.  അവളുടെ അച്ഛന്‍റെ മുഖം പോലും ഓർമയില്ലെങ്കിലും സന്തോഷിപ്പിച്ചു തുടങ്ങിയാലേ പെണ്ണ് കുറെ നേരം ചാറ്റ് ചെയ്യുള്ളു എന്നെനിക്കറിയാം. 
'അതേയ് നീ എന്നെ എത്ര സുഖിപ്പിച്ചു തുടങ്ങ്യാലും ഞാൻ വിളിക്കൂല. എന്‍റെ മോൻ അത് പ്രതീക്ഷിക്കണ്ടാട്ടോ ;) :p ' അവളുടെ റിപ്ല്യ്‌ എന്റെ 72 യെ വിറപ്പിച്ചു. 

എന്‍റെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി അല്പം കൂടിപ്പോയെന്നു തോന്നുന്നു. എതിർവശത്തിരുന്ന മനുഷ്യൻ എന്നെ നോക്കിയൊരു കള്ളച്ചിരി പായിച്ചു. ഞാൻ അയാളെ ശ്രദ്ദിക്കാൻ തുടങ്ങിയെന്നു മനസ്സിലാക്കിയപ്പോൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കുകയും ചെയ്തു. 
'ഉം .. ഞാൻ മെസ്സേജ് അയപ്പും നിറുത്തി , നീ നിന്‍റെ പണി നോക്ക് ' അടുത്ത സന്ദേശവും അയച്ചു. ഇതൊരവസാന  അടവാണ് . അവൾ വിളിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതിരിക്കില്ല . അല്ലെങ്കിലും ലൈൻ ആയിക്കഴിഞ്ഞതിനു ശേഷമുള്ള ഒരു മാസത്തിന്‍റെ ഇടയിൽ  ഇതെന്‍റെരണ്ടാമത്തെ ട്രെയിൻ യാത്രയാണ്. അതില്ലാതിരുന്ന ബാക്കി ഇരുപത്തെട്ടു ദിവസവും ഉമ്മകൾ കൈമാറാതെ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല ഞങ്ങൾ . 

" എവിട്തെക്കാ പോകണ്ടെ .. ??" അയാൾ എന്‍റെ നേരെ നോക്കി പിന്നെയും പുഞ്ചിരിച്ചു. 
" കൊല്ലം " 
"അവിടെ പഠിക്കുകയാണോ ?" ദേ വരുന്നു അടുത്ത ചോദ്യം. 
" അതെ എൻജിനീയറിംഗ് " ഞാൻ മറുപടി  നൽകി പിന്നെയും മൊബൈൽ സ്ക്രീനിൽ  കണ്ണും നട്ടിരിപ്പു തുടങ്ങി . 
" ഗേൾഫ്രണ്ടിന്‍റെ മെസ്സേജ് വെയിറ്റ് ചെയ്യുകയാ അല്ലെ ..?"
" ന്ഹെ ... !!" അയാളുടെ നിരീക്ഷണ പാടവത്തെ ഞാൻ മനസാ അഭിനന്ദിക്കുകയും ചെയ്തു. 
"അല്ലാ ..സാധാരണ അങ്ങനെയാണല്ലോ...അതുകൊണ്ട് ചോദിച്ചൂന്നെള്ളൂ " അയാൾ തിരുത്തി. 
എനിക്കാ മനുഷ്യനോടു കുറച്ച് സഹതാപം തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരുന്നു  . 
" നിങ്ങളെങ്ങോട്ടാ .... ?? " ഞാൻ തിരിച്ചു ചോദിച്ചു. 
" അപ്പൊ അത് ലൈൻ തന്നെയാണ് അതുകൊണ്ടല്ലേ നീയിപ്പോ വിഷയം മാറ്റിയത് ." അയാൾ ചിരിച്ചും കൊണ്ട് തുടർന്നു . " ഞാൻ തിരുവനന്തപുരത്തെക്കാ ... "
അയാളുടെ മറുപടി എന്നിലും ചിരി പടർത്തി. അശാനാള്  കൊള്ളാം, നേരംപോക്കായിരിക്കും , പക്ഷെ തിരുവനതപുരം വരെ സഹിക്കേണ്ടി വരുമോ എന്നാലോചിച്ചപ്പോൾ ചിരി മെല്ലെ മാഞ്ഞു. പണ്ടാരമടങ്ങാനായിട്ടു അവൾ റിപ്ല്യ്‌ അയക്കുന്നുമില്ല. 
"എങ്ങനാ എനിക്ക് ലൈൻ ഉണ്ടെന്നു മനസ്സിലായെ .. ?" ഞാനൊരു ചൂണ്ടയെറിഞ്ഞു  നോക്കി. 
" അതോക്കെപ്പറയാം ... സമയമുണ്ടല്ലോ ... എന്താ നിന്‍റെ പേര് ? " 

ഞങ്ങൾ പരസ്പരം പരിചയപ്പെട്ടു. ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ അയാളുടെ പെരുമാറ്റം എന്നെ വല്ലാതെ സ്വാധീനിച്ചു . കാസർഗോഡേക്ക് കുടിയേറിപ്പാർത്ത ഒരു മറുനാടൻ ശില്പി.പേര് സുരേഷ് . ശെരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഒരു തഞ്ചാവൂറുകാരൻ. ഒരനാഥൻ ... ഏതോ പരിചയക്കാരൻ വഴി കേരളത്തിൽ പണിക്കായി വന്ന് ഈ നാടിഷ്ടപ്പെട്ടു ഇവിടെ സ്ഥിര താമസമാക്കിയവൻ .  പക്ഷെ മലയാളം നല്ല ഭംഗിയായി സംസാരിക്കുന്നതിൽ എനിക്കത്ഭുതം തോന്നി. പന്ത്രണ്ടു വർഷമായി കാസറഗോടും പരിസരങ്ങളിലുമായി അമ്പലങ്ങളിൽ ശില്പങ്ങൾ കൊത്തുന്നു. അല്ലാത്തപ്പോൾ സ്വന്തം വീടിനോട് ചേർന്നുള്ള പണിപ്പുരയിൽ കല്ലിനെ ദൈവങ്ങളും മഹത് വ്യക്തികളും ആക്കുന്ന കരവിരുത് പ്രയോഗം. എന്നെക്കുറിച്ചും കുറെ കാര്യങ്ങൾ അദ്ദേഹം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു .  സംസാരിച്ച് നേരം പോയതറിഞ്ഞില്ല. അവളുടെ മെസ്സേജ് വന്നിട്ടുണ്ടോ എന്നറിയാൻ ഞാൻ മൊബൈൽ ചെക്ക് ചെയ്തപ്പോഴൊക്കെ സുരേഷേട്ടൻ ചിരിച്ചു. ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയുടേത് പോലെ നിഷ്കളങ്കമായ ചിരി.  സുരേഷേട്ടൻ ചിരിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഞാനും ആസ്വദിച്ചു. 

വണ്ടി തൃക്കരിപ്പൂർ സ്റ്റെഷനിൽ എത്തിയപ്പോൾ സുരേഷേട്ടനെനിക്ക്  ചായയും പഴം പൊരിയും വാങ്ങിത്തന്നു. 
"എന്താ രജീഷിന്‍റെ കുട്ടീടെ പേര് ... " പഴം പൊരി കഴിക്കുന്നതിന്നിടയിൽ സുരേഷേട്ടൻ തിരക്കി . 
" സരിത " ഞാൻ ചെറു ചിരിയോടെ ആ രഹസ്യം ഒരാളോട് കൂടി പറഞ്ഞു . 
" ഇനി നിങ്ങളുടെ കഥ പറഞ്ഞാലേ ഞാൻ ബാക്കി സരിതയെക്കുറിച്ച് പറയുള്ളൂ . "
വേറെന്തോ ചോദിക്കാൻ വേണ്ടി സുരേഷേട്ടൻ വായ തുറക്കുന്നതിനു മുൻപേ ഞാൻ മുൻ‌കൂർ ജാമ്യം എടുത്തു  . 
" എന്‍റെ എന്ത് കഥ ... ??"
" ലവ് സ്റ്റോറി !! "
" അങ്ങനൊന്നും ഇല്ല "
" പിന്നെ .. അതില്ലാതെ എന്നെ അത്ര പെട്ടെന്ന് പിടിക്കൂലായിരുന്നു " ഞാൻ സുരെഷേട്ടനെ ഒന്നു പൊക്കി വിട്ടു. പുള്ളി എന്നെ നോക്കിയൊരു കള്ളച്ചിരി പിന്നെയും പാസാക്കി . 
" എനിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു  ലവ്  . ഞാൻ പണിയെടുത്തിരുന്ന ഒരമ്പലത്തിനടുത്തെ കുട്ടി"  പുള്ളിയത് പറഞ്ഞും  കൊണ്ട് ചായ കുടി തീർത്ത് പ്ലാസ്റ്റിക് കപ്പ് ജനലിലൂടെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു.  
" എന്നിട്ട് .. " എനിക്കെന്‍റെ  ആകാംക്ഷ അടക്കിവെയ്ക്കാനെനിക്കായില്ല. 
" എന്നിട്ടെന്താ ... എല്ലാരുടെയും എതിർപ്പവഗണിച്ച് ഞാൻ അവളെ കല്യാണം കഴിച്ചു. അവളുടെ വീട്ടുകാർ ഇതുവരെയും അവളെ അംഗീകരിച്ചിട്ടില്ല.  ആറ്  വർഷമായി , ഒരു കുട്ടിയുമുണ്ട് . രാഹുൽ എന്നാ പേര് "
" എത്ര വയസായി ??" എനിക്ക് കൂടുതലറിയണമായിരുന്നു. ഒരുതരം  പെണ്‍കുട്ടി ചോദ്യമായതെന്നു എനിക്ക് തോന്നുന്നതിന് മുൻപേ സുരേഷേട്ടൻ ഉത്തരവും പറഞ്ഞു . 
രാഹുൽ എൽകെജി യിൽ പഠിക്കുന്നു. കുമ്പളയിലെ ഒരു സാധാരണ കുടുംബത്തിലെ പെണ്‍കുട്ടിയെയാണ് പുള്ളി പ്രേമിച്ചതെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനുമാങ്ങു കാച്ചി. 
" എന്‍റെ അന്വേഷണം പറയണം ട്ടോ .." 
സുരേഷേട്ടൻ പിന്നെയും പുഞ്ചിരിച്ചോ അതോ പുഞ്ചിരിക്കാനൊരു ശ്രമം നടത്തിയോ. ഞാനത്  ആലോചിക്കുന്നതിനിടയ്ക്ക്   എന്‍റെ  ഫോണ്‍ വീണ്ടും ശബ്ദിച്ചു. 

അവളുടെ ക്ഷമാപണങ്ങളും ഉമ്മകളും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞൊരു മെസ്സേജ് .  പകരം ഞാനുമയച്ചു ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ എന്‍റെ ഒലിപ്പീരും ഉമ്മകളും.  ഞാൻ സുരേഷേട്ടനെക്കുറിച്ചും ട്രെയിൻ  വിശേഷവും മൂന്ന് മെസ്സേജ് നീളത്തിൽ അവൾക്കു ചുരുക്കിയെഴുതി. രാത്രി പത്തു മണി കഴിഞ്ഞു വിളിക്കാമെന്ന ഉറപ്പും കൊടുത്തൊരവസാന മെസ്സേജും. അതിനു റിപ്ല്യ്‌യും വന്നു. പരീക്ഷ കാരണം ഉമ്മപ്പരിപാടിയല്ലാതെ വേറൊന്നും നടക്കില്ലെന്നായിരുന്നു ചുരുക്കം.  ടൈപ്പിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞു തല പൊക്കിയ ഞാൻ സുരേഷേട്ടനെ കണ്ടില്ല . കുറച്ചു നേരത്തിനുള്ളിൽ പുള്ളി കമ്പാർറ്റ്മെന്റിന്‍റെ ഇടനാഴിയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു . മുഖം കഴുകാൻ പോയതാണെന്ന് തോന്നുന്നു . തൂവാല കൊണ്ട് മുഖവും തോർത്തി പുള്ളി സീറ്റിൽ വന്നിരുന്നു .
" എവിടെപ്പോയതാ ...? " ഞാൻ തിരക്കി .
" ഏയ്‌ ചുമ്മാ ഒന്ന് ഫോണ്‍ വിളിക്കാൻ "
" ചേച്ചിയെ വിളിക്കാൻ പോയതായിരിക്കും അല്ലെ " മറ്റുള്ളവരെ കളിയാക്കാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന എന്‍റെ സ്വഭാവം പിന്നെയും വെളിയിൽ  വന്നു. എന്നിട്ടൊരു കള്ളച്ചിരിയും പാസാക്കി .
സുരേഷേട്ടൻ മറുപടിയൊന്നും  പറഞ്ഞില്ല.
എനിക്കെന്തോ പന്തികേട്‌ തോന്നിത്തുടങ്ങി.
സുരേഷേട്ടന്‍റെ മുഖത്തെ പ്രസരിപ്പൊക്കെ മാഞ്ഞു പോയതുപോലെ തോന്നി . പുള്ളി  എന്നെ നോക്കാതെ കാൽമുട്ടിൽ കയ്യും കുത്തി  പുറത്തെ ഇരുട്ടിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്നു. ഞാൻ കൈകൾ നീട്ടി പുള്ളിയെ തട്ടി വിളിച്ചു. 
പെട്ടെന്ന് എന്നെ നോക്കിയ സുരേഷേട്ടന്‍റെ കണ്ണിൽ നിന്നും രണ്ട് തുള്ളികൾ എന്‍റെ കൈത്തണ്ടയിൽ പതിച്ചു. പുള്ളി കരയുകയായിരുന്നോ ... ഇത്ര നേരം എന്‍റടുത്ത് ചിരിച്ചു വർത്തമാനം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന മനുഷ്യൻ. ഒരു ഫോണ്‍ കോളിൽ എന്താണ് സംഭവിച്ചത് . എന്‍റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ കൂടി വരികയാണെന്നു തോന്നി . 

" എന്താ സുരേഷേട്ടാ ഇത് , അയ്യെ...നിങ്ങള് കരയുകയാ..എന്ത് പ്രശ്നമുണ്ടെലും നമുക്ക് ശെരിയാക്കാമെന്നേ.. ഞാനല്ലേ പറയുന്നേ " പുള്ളിയെ ആശസിപ്പിക്കാനെന്നോണം ഞാൻ പറഞ്ഞു .  പക്ഷെ കരച്ചിലിന്‍റെ കാഠിന്യം കൂടി വന്നു . ഒച്ചപ്പാടോന്നും ഇല്ലെങ്കിലും കണ്ണിൽ  നിന്നും തുരുതുരാ കണ്ണീർത്തുള്ളികൾ ഇറ്റിറ്റു വീണു.  ആരെങ്കിലും അത് ശ്രദ്ദിക്കുന്നുണ്ടോയെന്നറിയാൻ ഞാൻ ചുറ്റിലും കണ്ണോടിച്ചു. എല്ലാവരും അവരവരുടെ ഉറക്കത്തിലും വായനയിലും വർത്തമാനം പറച്ചിലിലും മുഴുകിയത് ആശ്വാസമായി തോന്നി . 
കുറച്ചു നേരത്തെ പരിശ്രമത്തിനു ശേഷം പുള്ളിയുടെ കരച്ചിൽ ശമിപ്പിക്കാനെനിക്കായി. 
സുരേഷേട്ടനെന്നെ നോക്കി വികൃതമായി ചിരിച്ചു. 
" ഞാൻ RCC യിലേക്ക് പോക്വാ ... അശ്വതി അവിടെയാ ഉള്ളെ "
" ചേച്ചി RCC യിലാണോ ജോലി ചെയ്യുന്നേ " അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ RCC എന്താണെന്ന വ്യക്തമായ ഒരു ധാരണയും എനിക്കില്ലായിരുന്നു. 
"അല്ല ...  അവിടെ അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്തിരിക്കുകയാ .. റീജിയണൽ കാൻസർ സെന്‍റർ കേട്ടിട്ടില്ലേ  " എന്‍റെ അറിവില്ലായ്മ മനസിലാക്കിയെന്നോണം സുരേഷേട്ടൻ പറഞ്ഞു. 
പിന്നെ പുള്ളിയാണ് കുറെ നേരത്തേക്ക് സംസാരിച്ചത്. 
"ഒരു മാസം മുൻപാണ് ഒരു ദിവസം അവളുടെ മുലയുടെ അറ്റം കല്ലിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു അവൾ പരിഭവം പറഞ്ഞത് . പരിഭവം പറച്ചിൽ കൂടിയപ്പോ കാസർഗോഡ് ഒരു ഡോക്ടറെ കാണിച്ചു. അവരാണെങ്കിൽ കുറെ ചെക്കിങ്ങും സ്കാനിങ്ങും ഒക്കെ എടുത്തു കഴിഞ്ഞപ്പോ RCC  യിലേക്ക് റെഫർ ചെയ്തു. മൂന്നു ദിവസം മുൻപാണ് അവിടെപ്പോയത് .  അവിടെത്തിയപ്പോഴാണറിഞ്ഞത്  സംഗതിയൽപം സീരിയസാണെന്ന് .  എത്രയും പെട്ടെന്ന് കീമോ തെറാപ്പിയോ റേഡിയോ തെറാപ്പിയോ മറ്റോ ചെയ്യണമെന്ന് . നമ്മളുടെ കയ്യിലത്രേം കാഷില്ലാത്തതോണ്ട് ഇന്ന് രാവിലെ തിരിച്ചെത്തിയതാ ഞാൻ . പലരോടും ചോദിച്ചു , അവര് പറയുന്ന ചിലവിന്‍റെ പകുതിയോളമെങ്കിലും ഒപ്പിച്ചു മടങ്ങാമെന്ന വിചാരിച്ചത് . പക്ഷെ ഒന്നുമായില്ല .  അവളുടെ അടുത്തിപ്പോ ആരുമില്ല. അതാ തിരിച്ചു പോകുന്നെ. അവൾക്കാണെങ്കിൽ ഇത് കേട്ടപ്പോ   തൊട്ടേ പേടിയാണ്. ഇത്ര സീരിയസാണെന്നു പോലുമറിയില്ല പാവത്തിന് .  രാഹുലിനെ ഒരു ഫ്രണ്ടിന്‍റെ വീട്ടിൽ നിറുത്തിയിരിക്കുകയാ. അവളുടെ വീട്ടിലൊക്കെ അറിയിച്ചു. മരുനാടൻ ചെക്കനെ പ്രേമിച്ച് ഒളിച്ചോടിയവളോടുള്ള പക അവർക്കിപ്പോഴും തീർന്നിട്ടില്ല. എനിക്കാണെങ്കിലാരുമില്ല അവിടെ നിൽക്കാൻ പറയാൻ."

ഒന്നും പറയാനാവാതെ ആ മനുഷ്യന്‍റെ സങ്കടങ്ങൾ മൊത്തം ഞാൻ കേട്ടിരുന്നു. എപ്പോഴും രതി വികാരം എന്നിൽ നിറച്ച 'മുല'യെന്ന വാക്ക് കൊണ്ട് അദ്ദേഹം കഥ തുടങ്ങിയെങ്കിലും വേദനയല്ലാതെ വേറൊന്നും അതെന്നിൽ നിറച്ചില്ല. എന്ത് പറയണമെന്നെനിക്കറിയില്ലാ എന്നതാണ്  സത്യം . ഒന്നും പറയാനും തോന്നിയില്ല. അല്ലെങ്കിലും കയ്യിൽ കാശില്ലാതെ കള്ള വണ്ടി കയറുന്ന എന്നെപ്പോലുള്ളവർ എന്ത് പറയാനാണ് . പക്ഷെ പല കാര്യങ്ങളും ചോദിക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. 'രാഹുൽ ഫ്രന്റിന്റെ വീട്ടിൽ നിക്കുമോ ?, അശ്വതി ചേച്ചിയുടെ വീട്ടിലറിയിച്ചാൽ സഹായിക്കില്ലേ ? എത്ര ചെലവ് വരും?'.  എല്ലാ ചോദ്യങ്ങളും എന്‍റെ തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങിക്കിടന്നു. 

സുരേഷേട്ടൻ പിന്നെയും ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു . ' എന്താ സുരേഷേട്ടാ ഇത് , അയ്യെ...നിങ്ങള് കരയുകയാ..എന്ത് പ്രശ്നമുണ്ടെലും നമുക്ക് ശെരിയാക്കാമെന്നേ.. ഞാനല്ലേ പറയുന്നേ' എന്‍റെ സ്വന്തം വാക്കുകൾ  തന്നെ എന്നെ വീണ്ടും കുത്തിനോവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 
ഞങ്ങൾ പിന്നെയധികമോന്നും സംസാരിച്ചില്ല. പുള്ളി സംസാരിക്കാനുള്ള ഒരു മൂഡിലല്ലായിരുന്നെനെനിക്ക് തോന്നി .  എനിക്ക് ആശ്വസിപ്പിക്കാനും അറിയില്ല. ഉമ്മകൾ കൊണ്ട് ആശ്വസിപ്പിക്കാനാവുന്ന ഗെൽഫ്രെണ്ട് എത്രയോ ഭേദം, ഞാനോലോചിച്ചു . 

വണ്ടി കണ്ണൂർ സ്റ്റെഷനിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ഒരു കുപ്പി വെള്ളം വാങ്ങി. സുരേഷേട്ടനും വെള്ളം കുടിച്ചു. കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ പുള്ളി പിന്നെയും തൂവാല കൊണ്ട് തുടച്ചു . വണ്ടിയിൽ തിരക്ക് കൂടി . കുറച്ച് ആളുകൾ നിൽക്കുന്നൊക്കെയുണ്ട് . ഒരാള്  വന്നു ഞാനിരുന്ന ഒറ്റ സീറ്റിന്‍റെ ഓരം ചേർന്നിരുന്നു. ഇനി അശ്വതി ചേച്ചിയെക്കുറിച്ച് ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ പറ്റില്ലെന്നെനിക്ക് തോന്നി. 
'my battery s low, phone wil get switched off soon. call u 2morow. gudni8, stdy wel 4ur exams' സരിതയ്ക്ക്  അവസാന മെസ്സേജും അയച്ച് ഞാൻ ഫോണ്‍ ഓഫ്ലൈൻ മോഡിലിട്ടു. ഒരു കണക്കിന് ആ ഇംഗ്ലീഷ് പദത്തിനും വളരെ അർത്ഥമുണ്ട്. ലൈനിനെ ഓഫാക്കുന്ന അവസ്ഥ. പുള്ളിയുടെ മുന്നിൽ  നിന്നും അവളോട്‌ സംസാരിക്കാനെന്‍റെ മനസ്സ് സമ്മതിച്ചില്ല. ഇന്നത്തേക്ക് എന്‍റെ ഒലിപ്പീരും  ഉമ്മകളും ഈ മനുഷ്യന്‍റെ സങ്കടത്തിനു മുന്നിൽ അടിയറവു വയ്ക്കുന്നു. 
സമയം പിന്നെയും ചലിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എന്റെ ചിന്തകൾക്കും സുരേഷേട്ടന്റെ കണ്ണുനീരിനും ഈ രാത്രിയിൽ വിരാമമില്ലെന്നു തോന്നി. സുരേഷേട്ടൻ പലവട്ടം കരയുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ദിച്ചു. വിധിയെത്ര ക്രൂരമാണ് ... സുരെഷേട്ടന്‍റെയും അശ്വതി ചേച്ചിയുടെയും സന്തോഷ ദിനങ്ങൾ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചും  കൊണ്ട് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. 
 മലബാർ  എക്സ്പ്രസ്സ്‌ പിന്നെയും കുതിച്ചു പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു . തലശ്ശേരിയും കോഴിക്കൊടുമോന്നും കഴിഞ്ഞത് ഞാനറിഞ്ഞേയില്ല. അതിന്നിയ്ക്ക് ഞാനെപ്പോഴോ എന്‍റെ അർഥ-മയക്കത്തിലേക്ക് വീഴുകയും ചെയ്തു. 

ഉറക്കത്തിന്‍റെ ഇടവേളകളിൽ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റപ്പോഴോക്കെയും സുരേഷേട്ടൻ ഇരുട്ടിലേക്ക്  കണ്ണുകൾ നട്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. 

വണ്ടിയെവിടെയോ പിടിച്ചു നിർത്തിയിട്ടപ്പോഴാണ് ഞാനെഴുന്നേറ്റത് . അഞ്ചു മിനിറ്റായി പിടിച്ചിട്ടിട്ടെന്നു അടുത്തിരുന്ന ആള് പറഞ്ഞു. സുരേഷേട്ടന്‍റെ സീറ്റിൽ ആളെ കാണാനില്ല. അവിടെ  ആരോ ഇരിക്കുന്നു . ഞാൻ മെല്ലെ ഫോണ്‍ ഓണാക്കി . സരിതയുടെ വക അഞ്ചാറു മെസ്സേജ് . വായിക്കാൻ തോന്നിയില്ല . മൂന്ന് മിസ്ഡ് കോൾ അലെർട്ട്  മെസ്സേജും വന്നു . എല്ലാം അവള് തന്നെ. 
"അവിടെയിരുന്ന വെള്ളമുണ്ടും വെള്ള ഷർട്ടും ധരിച്ച ആളെവിടെ ? " ഞാൻ സുരേഷേട്ടന്‍റെ സീറ്റിൽ ഇരുന്നയാളോട് അന്വേഷിച്ചു. 
" ഒരര മണിക്കൂർ മുൻപേ പോയതാ ഇപ്പൊ വരാം സീറ്റ് പിടിക്കണം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ്.  വന്നില്ല  " അയാൾ മുന്നിലെ ബാത്രൂമിലേക്കുള്ള ഇടവഴി ചൂണ്ടി  പറഞ്ഞു . 
ട്രെയിനിനു പുറത്തിറങ്ങിയ ഒരാൾ  അകത്തു  വന്നു . 
" എന്താ പറ്റ്യെ  ??" അയാളോടാരോ ചോദിച്ചു. 
" ഏതോ തലയ്ക്കു സുഖമില്ലാത്തവൻ ട്രെയിനിൽ നിന്നും ചാടി . അത് കണ്ട വേറൊരു വെളിവില്ലാത്തവൻ ചെയിനും വലിച്ചു. ഇനിയിപ്പോ പോലീസൊക്കെ വരണമായിരിക്കും. ഇവനൊക്കെ ചാവാൻ ട്രെയിനിലേക്ക്  തന്നെ വരണോ ?" അയാൾ  ദേഷ്യത്തോടെ മറുപടി നൽകി . 
 അയാളുടെ വാക്കുകളും സുരേഷേട്ടനെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളും കൂടിയായപ്പോൾ എന്‍റെ നെഞ്ച് പട - പട ഇടിയ്ക്കുവാൻ തുടങ്ങി . 'ഭഗവാനെ പുള്ളിയായിരിക്കുമോ ട്രെയിനിൽ നിന്നും  ചാടിയത് '. എന്നിലെ നിരീശ്വരവാദിയാണാദ്യം ഈശ്വരനെ വിളിച്ചതെന്നു തൊന്നുന്നു. 
നിമിഷ നേരത്തിനുള്ളിൽ എന്‍റെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. സുരേഷേട്ടന്‍റെ നമ്പർ സ്ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. പറഞ്ഞറിയിക്കുന്നതിനും വേഗത്തിൽ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ വർദ്ധിച്ചിരുന്നു. 
'എടുത്താൽ പൊല്ലാപ്പാവും .. അയാളെ ചുമക്കേണ്ടി വരും .. വല്ല പോലീസും ആയിരിക്കും ' എന്‍റെ കുരുട്ടി ബുദ്ധിയെന്നെ ഉപദേശിച്ചു. വിറച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന എന്‍റെ ശരീരം അതനുസരിക്കുകയും ചെയ്തു . 
പിന്നെയും ഒരു പ്രാവശ്യം കൂടി ഫോണ്‍ ശബ്ദിക്കുവാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ ഞാനത് സൈലന്‍റ മോഡിൽ ഇട്ടിരുന്നു. ഒരു പ്രാവശ്യം കൂടി എന്‍റെ N72 സ്ക്രീനിലെ  ലൈറ്റുകൾ തെളിയിച്ചു 'Sureshettan' എന്ന് സ്ക്രീനിൽ കാണിച്ചു. പുള്ളിക്ക് നമ്പർ കൊടുത്ത നിമിഷത്തെ പല്ലുകൾ ഞെരുക്കി ഞാൻ ശപിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു . 

കുറച്ചു നേരം ഞാനാ  ഇരിപ്പ് തുടർന്നു. സ്വസ്ഥത ഇല്ലാതായപ്പോൾ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു , സീറ്റ് പിടിക്കാൻ അടുത്തിരുന്നയാളിനെ ഏല്പ്പിച്ച് മെല്ലെ വാതിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. 
പുറത്തേക്കു നോക്കിയപ്പോൾ ഒരാൾക്കൂട്ടം കണ്ടു. പോകാൻ തോന്നിയില്ല. പേടിയാവുന്നെന്നു പറയുന്നതാവും ശെരി. ഇരുട്ടിൽ ചലനമറ്റു കിടക്കുന്ന സുരേഷേട്ടന്‍റെ ശരീരം ഞാൻ സങ്കൽപ്പിച്ചു നോക്കി . ഈ വാർത്ത അറിയുമ്പോൾ ഹൃദയം പൊട്ടുന്ന ഒരശ്വതി ചേച്ചിയെയും ഞാൻ സങ്കൽപ്പിക്കാനൊരു വിഫല ശ്രമവും നടത്തി. എന്‍റെ  കൈകാലുകൾ  പിന്നെയും വിറച്ചു .  ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ ഇനിയും കുറഞ്ഞിട്ടില്ല . 
പെട്ടെന്നെന്‍റെ ചുമലിൽ ആരോ തട്ടി . 
"നീ എഴുന്നേറ്റോ ... ??" പരിചിതമായൊരു ശബ്ദത്തിന്‍റെ ഉറവിടത്തിനായി  ഞാൻ തല തിരിച്ചു. 
സുരേഷേട്ടൻ എന്‍റെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്നു . പ്രേതമാണോ എന്‍റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നതെന്ന ചെറിയോരാശങ്ക എന്നെ അലട്ടി . 
" ഞാൻ സംസാരിച്ചിരിക്കാനാ ഫോണ്‍ വിളിച്ചെ .. നീ എടുത്തില്ല " പുള്ളി പറഞ്ഞു . 
എന്‍റെ പേടികൾ പമ്പ കടന്നു . അതൊരാശ്വാസത്തിൽ പര്യവസാനിച്ചു. 
"ഞാൻ വിചാരിച്ചു .... " ഞാൻ മുഴുമിപ്പിച്ചില്ല . 
" ഉം .. എനിക്ക് തോന്നി ... ഞാനായിരിക്കും ട്രെയിനിൽ നിന്നുംചാടിയത് എന്നല്ലേ ??"
ആ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി . ഈ മനുഷ്യനെ ആണല്ലോ  ഞാനെന്ന സ്വാർത്ഥൻ ഉപേക്ഷിക്കാൻ നോക്കിയതെന്ന കുറ്റബോധമെന്‍റെ  തല കുനിപ്പിച്ചു. 
പുള്ളി എന്നെ പുറത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരു വലിയ കല്ലിന്‍റെ മുകളിലേക്ക് ഇരിക്കാൻ ക്ഷണിച്ചു. ഞങ്ങൾ അതിലിരുന്നു ഒരുപാട് നേരം സംസാരിച്ചു . വളരെ ധൈര്യശാലിയായ ഒരു സാധാരണക്കാരനെ ഞാനയാളിൽ കണ്ടു . അയാളുടെ  ആത്മ വിശ്വാസവും  ശുഭാപ്തി  വിശ്വാസവും  എനിക്കുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്നു ഞാനാശിച്ചു . ട്രെയിനിൽ നിന്ന് ചാടിയ ആ ഭീരു ഞങ്ങളുടെ സംസാരത്തിനിടയിലേക്ക് കടന്നു വന്നേയില്ല . 
" പിന്നെ... ഞാനത്ര ഭീരുവോന്നുമല്ല .... ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും എന്നെ വിശ്വസിച്ച്   ഒരു  പാവം പെണ്ണും ,  ഞങ്ങൾക്ക്  ദൈവം  തന്ന സമ്മാനവും എനിക്ക് വേണ്ടി   കാത്തിരിപ്പുണ്ടെന്ന് ഞാനോർക്കണ്ടേ ". 
ആ മനുഷ്യൻ എന്നിൽ വലുതാവുകയായിരുന്നു . മാനം മുട്ടെ ... എന്‍റെ മൊബൈലും ഉമ്മകളും നക്കിയ പ്രേമത്തിനും മുകളിൽ . 
ഒരു മണിക്കൂർ   കഴിഞ്ഞു ട്രെയിൻ വിടും വരേയ്ക്കും ഞങ്ങൾ  സംസാരിച്ചു . മനസ്സ് നിറയുവോളം . പുള്ളിക്കതോരാശ്വാസം ആയെന്നെനിക്കും തോന്നി .

കൊല്ലം സ്റ്റേഷനിൽ രാവിലെ വണ്ടിയിറങ്ങുമ്പോൾ സുരേഷേട്ടൻ നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായി ഡോർ വരെ  എന്‍റെ കൂടെ   വന്നു.
" സരിതയോട് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചതായി  പറയണം "  അത് പറഞ്ഞപ്പോഴും പുള്ളിയുടെ മുഖത്തെ ചിരി മാഞ്ഞില്ല. 
 അവളോട്‌ ഇത് പറയുമോ എന്നെനിക്കൊരുറപ്പും ഇല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും  ഈ യാത്ര ഞാനൊരിക്കലും മറക്കില്ലെന്നെനിക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു. 

14 comments:

  1. ആ മനുഷ്യന്‍ വലുതാവുകയായിരുന്നു

    കഥയും നന്നാവുകയാണ്

    ReplyDelete
  2. ezhuthu nannavunnundu... after reading this, a lot of questions raised in my mind...have u called Sureshettan after that???? Ashwathi chechikku enthu patti??? Wud like to know about it.

    ReplyDelete
  3. രജീഷ്,

    നന്നായി കഥ പറഞ്ഞു . കഥയില്‍ എനിക്ക് ചോദ്യമില്ല. പക്ഷെ പച്ചയായ ഒരു ജീവിത അനുഭവം എന്ന രീതിയില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ താഴെയുള്ള വരികളില്‍ എനിക്ക് കുറച്ചു അസ്വസ്ഥത തോന്നി

    "നിമിഷ നേരത്തിനുള്ളിൽ എന്‍റെ ഫോണ്‍ ശബ്ദിച്ചു. സുരേഷേട്ടന്‍റെ നമ്പർ സ്ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു. പറഞ്ഞറിയിക്കുന്നതിനും വേഗത്തിൽ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ വർദ്ധിച്ചിരുന്നു.
    'എടുത്താൽ പൊല്ലാപ്പാവും .. അയാളെ ചുമക്കേണ്ടി വരും .. വല്ല പോലീസും ആയിരിക്കും ' എന്‍റെ കുരുട്ടി ബുദ്ധിയെന്നെ ഉപദേശിച്ചു. വിറച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന എന്‍റെ ശരീരം അതനുസരിക്കുകയും ചെയ്തു .
    പിന്നെയും ഒരു പ്രാവശ്യം കൂടി ഫോണ്‍ ശബ്ദിക്കുവാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ ഞാനത് സൈലന്‍റ മോഡിൽ ഇട്ടിരുന്നു. ഒരു പ്രാവശ്യം കൂടി എന്‍റെ N72 സ്ക്രീനിലെ ലൈറ്റുകൾ തെളിയിച്ചു 'Sureshettan' എന്ന് സ്ക്രീനിൽ കാണിച്ചു. പുള്ളിക്ക് നമ്പർ കൊടുത്ത നിമിഷത്തെ പല്ലുകൾ ഞെരുക്കി ഞാൻ ശപിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു"

    രജീഷിന്റെ തന്നെ വാക്കുകളില്‍ 'എന്‍റെ കുരുട്ട് ബുദ്ധി' ആണ് ഇതിനു കാരണം എന്ന് പറയുന്നുന്ടെന്നു സമ്മതിക്കുന്നു . പക്ഷെ ഒരു കഥാകാരന് എങ്ങിനെ ഇങ്ങനെ ഒരു സമീപനം എടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നു എന്നത് എന്നെ ഭീതിപ്പെടുത്തുന്നു .

    എന്തായാലും കൂടുതല്‍ നല്ല കഥകള്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

    ReplyDelete
    Replies
    1. രവീൻ ചേട്ടാ ...

      നമ്മളിഷ്ടപ്പെടാത്ത ഒരാൾ എല്ലാരുടെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടെന്നു വിശ്വസിക്കുന്നു . പല സന്ദർഭങ്ങളിലും ആ സെക്കന്റ്‌ പേർസണ്‍ നമ്മളുടെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു . ആ ആളെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാത്ത എൻറെ സ്വാഭാവിക എഴുത്ത് തന്നെയായിരിക്കാം കഥയിലും വന്നു പോയത് .

      I hate the selfishness in me.

      ആത്മാർഥമായ അഭിപ്രായത്തിന് നന്ദി

      സ്നേഹത്തോടെ

      Delete
  4. നല്ല ഹൃദ്യമായ അനുഭവം ഹൃദ്യമായ വാക്കുകളില്‍ തന്നെ എഴുതി രജീഷ്.
    എല്ലാവിധ ആശംസകളും.

    കമെന്റ് വെരിഫികേഷന്‍ ഇനിയും എടുത്തുമാറ്റിയില്ല; ഈ വഴിയുള്ള വരവ് നിര്‍ത്തേണ്ടി വരും. ഞാന്‍ നേരത്തെയും ഇത് സൂചിപ്പിച്ചതാണ്.

    ReplyDelete
  5. കഥാകൃത്തല്ല നായകന്‍ എന്ന് ഉള്ള രീതിയില്‍ ആകാമായിരുന്നു കഥ! ( ഫസ്റ്റ് പെര്‍സണ്‍ല്‍ കഥ പറയുന്ന രീതിയല്ല -പേര് ഉപയോഗിച്ച രീതിയാണ്‌! ,അതോ ഇതിനി സ്വന്തം അനുഭവം ആണോ? ) - ചില മനുഷ്യര്‍ നമുക്ക് മുന്നില്‍ ഇങ്ങനെ വലുതാകും - നമ്മള്‍ തീരെ ചെറുതും! അത് മനോഹരമായി പറഞ്ഞു -ആശംസകള്‍ !

    ReplyDelete
    Replies
    1. ആത്മാര്‍ഥമായ അഭിപ്രായത്തിന് നന്ദി ... ചൂണ്ടിക്കാണിച്ച പോരായ്മകള്‍ തിരുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ് .... :)

      Delete
  6. നല്ല രീതിയിൽ ഉള്ള അവതരണം

    ആശംസകള്‍

    ReplyDelete
    Replies
    1. വളരെ നന്ദി .... അഭി ഭായ് ...

      Delete
  7. അനുഭവമായാലും കഥ ആയാലും നന്നായെഴുതി.

    ReplyDelete
  8. നന്ദി ശ്രീ ... സ്നേഹം

    ReplyDelete